Beste KCAR-ers,

Toen we in 2013, tijdens het vorige WK in Crawley, hoorden dat we vier jaar later naar het exotische Curaçao mochten, was iedereen een beetje opgewonden, maar dit was nog oh zo ver weg. Het WK in Crawley was voor de meesten van onze mensen de ‘WIKF maiden trip’, maar drie EK's en vele medailles en titels later begonnen onze ruwe diamanten langzaam maar zeker meer en meer te schitteren. Week na week, maand na maand, jaar na jaar werd er gewerkt om de standaard binnen KCAR steeds te verhogen. De meeste van onze competiteurs verhoogden in kyu- of dangraad en werkten hiervoor zeer hard, zodat ze technisch een stuk verder staan dan enkele jaren geleden. 

Na Rotterdam focusten we allemaal enorm hard op dit Antilliaanse avontuur. Los van de nationale WIKF-trainingen werkten we keihard aan zowel kata, als kumite als tanto dori. Vele voorbereidende trainingen, stages, extra trainingen, teambuildings en individuele begeleidingen brachten ons tot hier. Ook op logistiek vlak was het een hele voorbereiding, vermits het uiteraard niet enkel onze tien kampers en scheids maar ook om een talrijke groep supporters ging die deze unieke belevenis wilden meemaken.

We arriveerden in twee groepen op 29 en 30 september op het eiland. De teamspirit zat er meteen in. We hadden de kans om zeer regelmatig samen te dineren in het Pirate Bay-restaurant, gezellig samen de avonden door te brengen aan de Hilton-bar, samen te zonnen en relaxen op Hilton-beach, maar ook op verkenning te gaan op de paradijselijke strandjes die het eiland te bieden heeft of een bezoek te brengen aan het kleurrijke Willemstad. Een groot KCAR-feest was ook de viering van Roberts 50e verjaardag, waarvan ik vooral heb onthouden dat ik nooit weerwolf mocht zijn. Ook de twee gezamenlijke teambuildings (de beklimming van de Christoffelberg en de duikcursus) werden zeer gesmaakt. Dan hadden we nog twee teamtrainingen in het hotel en in het World Trade Center om op woensdag én donderdag deel te nemen aan de seminars onder leiding van sensei Jon Wicks.

En toen....toen begon het. En hoe.... We stapten op een rollercoaster die niet meer stopte. 

Een overzicht van de resultaten van jong naar oud:

JOLIE: Bij kata was het meteen raak en behaalde ze brons. Het werd trouwens een uniek Belgisch podium. Ook bij kumite knokte ze zich naar datzelfde bronzen podium. Een superprestatie van onze jongste deelneemster.

DAPHNE: WERELDKAMPIOENE kata. Was gewoon super. Bij kumite behaalde ze zeer knap een zilveren medaille. 

HUIB: Huib maakte de laatste jaren een enorme progressie maar viel ondanks zijn hard labeur naast het podium. De toekomst ziet er goed uit. 

SIDNEY: "SUPERSID" veroverde het eiland. Na verschillende jaren net niet, was het ditmaal zíjn kampioenschap. Bij kata moest hij de titel nog aan zijn Engelse opponent laten en tevreden zijn met zilver. Bij kumite in zijn gewichtsreeks stond er geen maat op hem en behaalde hij de WERELDTITEL. Dit deed hij nog eens over in de open categorie. Resultaat: TWEEMAAL WERELDKAMPIOEN! 

INDRA: Indra blijft beter en beter worden in kata en dit resulteerde dan ook in een bronzen plak en hier zit nog groeimarge op. Bij tanto dori gaf ze samen met tanto-maatje Eva een mooie performance en behaalden ze zilver. In de kumitefinale was er dat kleine vervelende kantelmoment en moest ze genoegen nemen met zilver. Maar drie podia in drie disciplines: je moet het maar doen. 

EVA: Bij kata vond ze haar meerdere deze keer in haar Griekse vriendinnetje en was zilver het resultaat. Ook in tanto dori met maatje Indra werd het deze plak maar bij kumite stond er geen maat op haar en werd het een verdiende WERELDTITEL. In de open categorie was de strijd gestreden en zat er geen podium meer in. 

LARS: Na zijn vervelende blessure eind oktober die hem toch heel wat maanden terugzette, kwam hij toch knap terug en hoe. Kata begon wat minder maar in de finale maakte hij veel goed en behaalde hij toch nog zilver. Ook in kumite hetzelfde resultaat. In de open categorie zat er geen podium meer in maar toch legde hij bij kumite team nogmaals beslag op een zilveren medaille.

SVEN: Sven draaide een meer dan behoorlijk katatornooi en bereikte de finale, maar miste het podium, wat zeker geen schande is gezien de zeer zware bezetting. 

THIERRY: Hij was minder tevreden omdat hij de finale niet haalde, maar als je weet dat hij 18 jaar stillag, nog geen twee jaar terug begonnen is en ondertussen tweede dan werd, dan is dit een hele prestatie om hier nu reeds te staan. 

BRECHT: Manusje van alles. Coach en allround competiteur. Bij kata trad hij in een topcategorie aan maar werd knap derde na de regerende wereldkampioen en de regerende Europese kampioen. Bij tanto dori behaalde hij samen met maatje Wassim ook brons. Bij kumite hetzelfde scenario. Topprestatie en brons. In de open categorie zat er geen podium in. Als medaillewinnaar werd hij geselecteerd voor de Suzuki Cup, maar ook daar kwam hij zijn meerdere tegen. Als je weet dat hij tegen verschillende EKF- en WKF-wereldtoppers uitkwam, dan is dit uiteraard toch top. 

ALGEMEEN RESULTAAT: NEGENTIEN MEDAILLES, VIER WERELDTITELS. 
7 medailles met kata, 3 medailles met tanto dori, 9 medailles met kumite. 

Terugkijkend werd dit zoals verwacht een tiendaagse die nooit zal worden vergeten door hen die erbij waren. Wij zullen voor altijd het KCAR CURAÇAO-TEAM zijn. 

Ik wil dan ook een hele boel mensen bedanken:

Björn van reisbureau Uniglobe die onze vluchten perfect voorbereidde. Els voor de regeling van de hotels en de inschrijvingen. Thieu voor de nationale trainingen. Al onze supporters voor de steun: San, Sander, Stephan, Raf, Myriam, Frits en Winnie. De ouders om er steeds weer voor hun kinderen te zijn en hun passie te delen: Robert, Katuschka, Gui, Nadine, Dirk, Bert en Ester. Onze competiteurs om boven zichzelf uit te stijgen: Jolie, Huib, Sidney, Lars, Indra, Eva, Daphne, Sven, Thierry en Brecht. Een speciaal woord van dank aan Katuschka die drie dagen lang ervoor zorgde dat alles op foto vereeuwigd werd, aan Leen die drie dagen lang zonder rust arbitreerde en dit verdomd goed deed en natuurlijk aan mijn navelstreng naar de atleten Brecht, die enorm veel tijd in onze kumitemensen stak en weer een dikke pluim op zijn hoed mag steken. Een woord van dank aan AL mijn sempais (Steven, Leen, Brecht) en assistent-trainers (Laura, Sven, Thierry, Eva) om onze clubstandaard hoog te houden, aan onze bestuurders Walter, Git, Rony en Edgard om achter de schermen te werken en natuurlijk aan San om een groot stuk van het administratieve en publicitaire werk te doen.

Was het nu voor mij een plezierig tornooi? Neen. Mijn job binnen WIKF is ‘Tournament Supervisor’. In Curaçao was ik echter verantwoordelijke voor de opvolging van zowat alles op het vlak van lotingen en herlotingen, kampers, scheidsen, timekeepers, catering sporthal en hotel, ... Ik voelde me zowat de organisator en was het bij momenten meer dan beu maar...jullie maakten dat allemaal goed, zodat ik dankzij jullie enthousiasme, jullie resultaten en support moe maar voldaan huiswaarts ging en heb genoten van het feit dat mijn karatekinderen klein en groot genieten van hun WIKF-membership. 

Missie meer dan geslaagd. 

Sensei