EK WIKF in Braga 2018

2016 EK Rotterdam, WIKF-congres. Stemming voor het EK 2018: Azerbeidzjan werd niet weerhouden, Cyprus kreeg 2020 toegewezen en Portugal 2018, maar omdat dit land de Europese hoofdstad van Sport toegewezen had gekregen, was er het voorstel om het EK WIKF te organiseren in de zomer. Terug stemming. Ik steunde Tony Goncalves (organisator) omdat ik dacht dat het wel eens leuk zou kunnen zijn voor de KCAR’ers die dit eventueel zouden willen koppelen aan hun jaarlijks verlof.

Juli 2017. De eerste meeting in Braga met betrekking tot de eigenlijke organisatie met de verantwoordelijken van de organisatieteams, sensei Jon Wicks en mezelf. 

Curaçao 2017. Finalisering van de convocatie met Mathieu Beysen, sensei Wicks en mezelf. 

Honderden e-mails, whatsapps, Messenger-berichten, Skype- en telefoongesprekken later zijn we (WIKF) geraakt waar we wilden geraken.

Los hiervan liep uiteraard ook de nationale WIKF-voorbereiding in samenspraak met de Raad van Bestuur, de technische commissie, de nationale trainers, de aankoop van T-shirts en shorts, registraties op sportdata....

En daarnaast natuurlijk het voornaamste: de voorbereiding, preselectie, definitieve selectie, boekingen van vluchten en hotelkamers, inschrijvingen, registraties, shuttles enzovoort voor onze eigen KCAR’ers (kampers, scheidsen, supporters, coach, fotograaf).

Sinds we in 2011 terug into WIKF stapten en sedert 2013 deelnemen aan de EK's en WK's, hebben we al heel wat watertjes doorzwommen. KCAR is een begrip dankzij de karateka's, de trainers, de kampers maar ook dankzij de gestroomlijnde machine die we zijn. Ons technische en traditionele niveau ligt zeer hoog dankzij zoveel radartjes die deze machine op gang houden. Een machine die ook andere machines ondersteunt op Vlaams, Belgisch, Europees en wereldniveau. 

Bedankjes 

San en de rest van de bestuursleden die ervoor zorgen dat onze club administratief goed draait. 

De assistent-trainers Sidney, Thierry, Eva, Sven en Laura die ervoor zorgen dat onze nieuwe generaties worden gevormd. Mijn sempais Steven, Leen en Brecht die mijn visie in de dojo's helpen sturen. 

Onze scheidsen: diezelfde Steven (hoofdscheidsrechter WIKF Belgium) en diezelfde Leen om samen met Kevain, Yoeri, Sven en Glen een heel jaar de WIKF-tornooien mee draaiend te houden. 

Onze webmasters Katuschka en Robert om ons overal en altijd in beeld te brengen. 

Onze timekeepers om de wedstrijden administratief te ondersteunen. 

Onze karateka's die bereid zijn ervoor te gaan en dit niet enkel op competitievlak. 

De ouders die bereid zijn hun kinderen hierin te steunen. 

Bjorn van Uniglobe die zoals steeds onze vluchten voorbereidde. 

Onze delegatie

De pechvogel: 

Thierry. Normaal voor het tweede jaar op rij geselecteerd voor kata, maar hij werd slachtoffer van een ernstige blessure twee weken voor vertrek. We vonden het allemaal super dat hij toch mee kwam, een eeuwige optimistische meerwaarde voor het ganse team.

De nieuwelingen:

Shiloh (kata). Deed het zeker niet slecht voor de eerste keer. Fijn dat papa Marco en mama Silke erbij waren. Hun support was zeker welkom. 

Roar (kata). Net verjaard en zijn eerste deelname bij de miniemen, geraakte knap in de finale. Ook hij werd gesteund door papa Wouter en grootouders. 

Sven Sikorski. Ook voor hem de eerste keer. Zeker bij de junioren is het niet gemakkelijk om in te stappen op dit niveau. Deed zeker zijn best en ik was blij dat hij er deze keer samen met papa Johan bij was. Mama Nadine is vanzelfsprekend al een vaste waarde op deze kampioenschappen en zij zorgde voor de morele en vocale ondersteuning. 

Jari (kata/kumite/kumite team). Geraakte niet bij de finalisten voor kata, maar kumite werd een succes en hij behaalde meteen brons bij zijn eerste deelname, aangemoedigd door mama Veerle, papa Ron en broer Thorvald. Team haalde het net niet...

Argo (kata). Deed het super en werd door mama Kathleen en papa Jan (onze huispianist dit EK) naar zilver geschreeuwd. 

Fabian (kata/kumite/kumite team). Hij viel net naast het katapodium maar maakte dit helemaal goed bij kumite door zilver te behalen. En Johnny, Izabela en Annabelle zorgden voor de vocale steun. Stond bij Jari in het kumite-team dat het net niet haalde...

De anciens:

Jolie (kata/kumite/kumite team). Vierde deelname op rij. Een vaste podiumwaarde en dat was ditmaal niet anders. Zilver bij kata én bij kumite. Bij team jammer genoeg geen podiumplaats. 

Huib (kata/kumite). Vierde deelname ook en net zoals Roar net verjaard en nu kadet, wat uiteraard aartsmoeilijk is. Toch draaide hij een zeer mooi tornooi ondanks het feit dat er geen medaille inzat. Bedankt ook weer aan Ester en Bert om voor de sfeer te zorgen overdag en …'s nachts. 

Sidney (kata/kumite/kumite open/kumite team). Zesde opeenvolgende deelname. Sidney zelf was deze keer niet tevreden gezien het feit dat Curaçao 2017 voor hem een topeditie was, maar ik was dat wel. Ik weet wat hij ervoor doet en voor zilver bij kumite en brons bij kumite team zouden er veel voor willen tekenen. Uiteraard zal hij er in de toekomst nog regelmatig staan. Uiteraard bedank ik Dirk weer voor zijn supersupport en natuurlijk ook mama Shirley en zus Chelsea die ook afkwamen. 

Indra (kata/kumite/kumite open/kumite team). Al zes jaar op rij een vaste waarde, behaalde ook nu weer knap brons bij kata én bij kumite. Ook Gui en Nadine waren zoals steeds van de partij, maar broer Lars werd door iedereen gemist na er vijf jaar bij te zijn geweest. In team jammer genoeg geen podium. 

Eva (kata/kumite/kumite open/kumite team). Zes jaar op rij van de partij. Steeds titelkandidaat. En…ja hoor... terug goud bij kata en zilver bij kumite. In team met Indra helaas geen podium. Broer Koen (de echte ‘KCAR-gangmaker’ ten huize Kuipers) met vriendin Lien kwamen mee voor de steun, evenals papa Robert en natuurlijk Katuschka, supporter, fotografe en party-animal van dienst. 

Sven Vandermeulen (kata). Zesde deelname op rij. Ook hij behaalde in een moeilijk deelnemersveld weer een knappe finaleplaats, maar een podium zat er niet in. 

Laura (kata). Vijfde keer op zes jaar. Terug van weggeweest na een jaar onderbreking. Na haar juniorentitel op het EK in Rotterdam 2016 won ze nu goud in de topcategorie senioren dames, wat gezien het feit ze naar haar doen heel weinig trainde het afgelopen jaar bewijst dat ze ook zichzelf kon voorbereiden.

Onze topcoach: 

Brecht (kata/kumite/kumite team). Het hele jaar mijn navelstreng naar de competiteurs voor kumite- en conditietrainingen, teambuilding en coaching, en natuurlijk ook deelnemer. Met zilver bij kata en bij kumite team deed hij ook dat nog super. Jammer dat zijn schouderblessure weer terug is.

Onze vedette: 

Daphne (kata/kumite/kumite team). Waar Sidney vorig jaar de vedette werd, was de eer dit jaar weggelegd voor Daph. Goud bij kata én goud bij kumite. En of dat nog niet genoeg was, werd er een beroep gedaan op haar om het kadettenteam te ondersteunen, ondanks het feit dat ze nog miniem was. En hoe ze dat deed. Met twee winstpartijen bracht ze het team in de finale en enkel hier moest ze nipt de duimen leggen, maar zilver in een reeks die (nog) niet de hare was, is meteen een statement om te laten zien waartoe ze in staat is. 

Totaalresultaat

VIER MAAL GOUD

NEGEN MAAL ZILVER

VIER MAAL BRONS

Is dit een medaillespiegel van een land???? Nee, natuurlijk niet... dit is gewoon KCAR. 

Een super dikke merci natuurlijk aan onze scheidsrechters Steven, Leen en Kevain die zich weer volledig vrijblijvend ter beschikking stelden voor KCAR en WIKF Belgium en dit verdomd goed deden. Voor Kevain was dit de eerste maal. De anderen zijn routiniers...

Duizenden malen dank (voor elke foto een keertje) aan Katuschka die vijf vloeren coverde en ook aan Bert die er ook nog een heleboel vanuit de tribune nam. 

Bedankt aan de hele delegatie supporters om overdag, 's avonds en 's nachts voor de sfeer te zorgen. 

Brecht, coach en kamper, luisterend oor en troostende knuffelaar, teambuilder en partybeest: thanks…again. 

Dank ook aan Katrien, onze topsupporter...

Nawoord

Zo, deze rollercoaster komt weer tot stilstand. Ik mocht twee jaar geleden op dit knopje duwen. Het was een editie waarvoor we de superlatieven mogen bovenhalen. Een fantastische delegatie en een geweldig team. Een week lang pure adrenaline. Jullie krijgen wat rust en ik…tja…ik ben al op de rollercoaster van 2019 gestapt en heb op het knopje van die van 2020 gedrukt. Wij (San en ikzelf) waren zeer content om hier mee van te kunnen genieten, ook al is dit voor mij meestal een weekje leven op de automatische piloot. Ik was blij dat we terug samen in één hotel verbleven, wat geleden was van Cyprus 2014. Uiteraard kan je niet alles samendoen, want daarvoor is ons luxeprobleem (lees: te veel geselecteerden) te groot. Toch was de KCAR-teamgeest zeer aanwezig. Jammer dat de organisatie opteerde om zo professioneel te werken dat op te veel vlakken de WIKF-spirit soms wat te wensen overliet. Hotel voor de helft gevuld met niet-karateka's, te langdradige finales (prachtige choreografie dat wel) die ervoor zorgden dat vele delegaties regelmatig het sportcentrum verlieten en de scheidsen te lang stilzaten. Dit alles zal volgend jaar weer totaal anders zijn wanneer we teruggaan naar Crawley, The Palace waar het voor de meesten van jullie in 2013 allemaal begon. Deze competitie werd zoals steeds voorafgegaan door een stage en ook daar was KCAR bijna voltallig aanwezig op een enkeling na die een goed excuus in de handbagage had gestoken. En de Sayonara-party: meesterlijk en eindelijk te weten gekomen van wie sommige kinderen de choreografische genen hebben geërfd waarmee ze talloze katamedailles binnenhalen...

Thanks iedereen, ik ben weer trots op alles en als jullie blij zijn, wel dan zijn wij dat ook...

Sensei en San