Voor de derde maal mag ik een nieuwsbrief schrijven naar aanleiding van een EK/WK WIKF en ik doe dit telkens met meer en meer plezier.

De voorbereiding voor Holstebro begon bijna een jaar geleden en de grote uitdaging was natuurlijk om het beter te doen dan in Cyprus op het onderdeel Kata, vermits dit samen met het onderdeel Tanto Dori nu net hetgeen is wat ons onderscheidt van het beperkte sportkarate. Als je weet dat er bij sommige landen plotseling mensen aantreden in het onderdeel kumite die je nog nooit in het traditionele karate hebt gezien, laat staan in Wado-karate, komt soms de vraag op: "Wie zijn al die mensen?" Maar anyway... met 2 gouden en 4 zilveren medailles in Cyprus was het de vraag of we het als club nog beter konden doen en het antwoord was ....JA!

In een fantastische arena ging vrijdagmorgen de katacompetitie van start, nadat we woensdagavond en donderdagmorgen hadden kunnen genieten van een leuke internationale stage onder leiding van sensei Jon Wicks. Ons Jolie deed voor de eerste maal mee en was verplicht in de voorronde een kata uit te voeren die we haar rond nieuwjaar nog moesten aanleren, maar het lukte en ze behaalde uiteindelijk goud. Broer Huib deed het ook ronduit schitterend en behaalde zilver. Daphne, preminiem ondertussen, schoot ook dit jaar weer de hoofdvogel af. Bij de miniemen wist dan onze Sydney weer brons te behalen. Bij de kadetten meisjes deed Indra het behoorlijk goed maar greep naast de medailles, terwijl Eva in dezelfde reeks zilver behaalde. Bij de kadetten jongens toonde Lars, in volle voorbereiding voor zijn zwarte gordel, dat hij progressie blijft maken en hij werd dan ook de nummer één. Bij de junioren dames bracht onze ‘stressie’ Laura jammer genoeg in de eerste ronde een van haar zwakkere performances, maar gelukkig maakte ze dit nog gedeeltelijk goed met een knappe finalekata, zodat ze toch nog brons behaalde. Jammer, want zelfs een degelijke matige selectiekata zou goud opgeleverd kunnen hebben. Bij de senioren heren deed Sven het erg goed en werd knap vijfde, maar zoals elk jaar werd er ook weer iemand genaaid en dat was dit jaar onze Brecht. Zijn bronzen medaille was o zo onrechtvaardig want hier was enkel goud terecht geweest. Met drie gouden, twee zilveren en drie bronzen medailles kan ik uiteindelijk alleen maar zeggen: schitterend!

Vrijdagnamiddag ging het kumite-onderdeel van start met onze Sidney. Technisch werkte hij zeer goed, maar iets meer agressie zal hem in de toekomst zeker vooruit helpen. Op zaterdag kwam Huib nog wat te kort. Een goed vechtende Daphne vocht zeer sterk, maar een klein concentratieverlies zorgde ervoor dat ze tevreden moest zijn met brons. Maar wel twee medailles gehaald in twee onderdelen, wat zeker super is. Bij de kadetten jongens was Lars iets minder scherp dan gewoonlijk en zat er geen podium in. Bij de meisjes knokte Marie zeer goed maar kwam wat lengte te kort, wat ze zeker voor een groot stuk nog kan verbeteren door nog meer te werken op techniek, gecombineerd met startsnelheid. Indra en Eva draaiden een prima parcours maar kwamen te kort voor de finale. Dan maar herkansingen. Hier nam Indra een bronzen medaille mee, wat ze zeker verdiende na Cyprus 2014, waar zij de dupe werd van de arbitrage. Recht geschiedt, denk je dan, maar nee hoor. Na Brecht op vrijdag dacht men: ‘we flikken Eva effen’. Met een toegekende trap 20 cm onder haar gordel en een niet toegekende jodan trap van haar zelf greep ze onterecht naast het podium. Bij de junioren meisjes moest Mirthe in laatste instantie in een zwaardere reeks vechten, wat het erg moeilijk maakte en waarbij ze jammer genoeg wat afstand te kort kwam. Dit zal ook een beetje aangepaste training vragen voor de toekomst. Dan was er bij de junioren ook nog onze Laura die zeer efficiënt en simpel vocht en na de wereldtitel in Crawley nu met de Europese titel naar huis mocht gaan. Met 1 gouden en 2 bronzen medailles was het onderdeel kumite zeker succesvol, maar het had nog beter gekund.

Op zondag draaiden Marie en Mirthe in de open gewichtsklasse mee, maar kwamen wat te kort, net zoals het team dat Indra, Eva en Marie samen met Jelena van Leuven vormden. Ook Lars stond in een team en vocht als derde kamper bij een stand van 1-1. Hij vocht naar mijn gevoel de match van zijn leven, maar kreeg jammer genoeg net voor tijd een dubieus contact tegen en werd uitgesloten. Heel jammer, want het andere team werd Europees kampioen en vermits er bij team kumite geen herkansingen waren, moesten ze hier met lege handen naar huis.

Het weekend werd in de late, vroege uurtjes afgesloten en op maandag mochten we moe maar voldaan na een flinke vertraging weer naar huis.

Wat onthoud ik vooral? Dat we een fantastische bende hebben. Dat we in een piepklein stadje logeerden in twee hotels maar er toch meestal in slaagden om met de hele groep samen te gaan eten. Dat onze nieuwste geselecteerden Huib en Jolie onmiddellijk ‘into the WIKF Family’ waren en net als de anciens amusement wisten te combineren met een topprestatie.

Ik wil natuurlijk een heleboel mensen bedanken. Zeker en vast de ouders die dit voor hun kinderen mogelijk maakten en er toe hebben bijgedragen dat dit EK de zoveelste fijne herinnering is in de geschiedenis van KCAR. Katuschka, onze persfotografe die dit tornooi drie dagen door een lens moet bekijken, en niet alleen voor onze club maar voor WIKF Belgium een sterkhouder is, waarvoor enorm veel dank. De deelnemers natuurlijk, die dit jaar super hun best deden in de voorbereiding wat leidde tot ons fantastische resultaat van VIER GOUDEN, TWEE ZILVEREN en VIJF BRONZEN medailles. Mijn twee sempais Steven en Leen die hun tijd en energie belangeloos investeerden in het arbitreren op dit EK en zeker hun mannetje/vrouwtje stonden tussen de vele internationale topscheidsrechters, los van de voorbereiding van dit EK. Sven en Laura, die samen met Leen en Steven tijdens de voorbereiding maar ook dit weekend vele taken achter de schermen deden om samen te trainen, te werken, te teambuilden, te sporten, maar vooral om van een groep van zeer uiteenlopende leeftijden een homogene groep te maken.

En last but not least is er iemand die ik speciaal in de bloemetjes wil zetten. Iemand die net zoals al mijn assistenten sedert zijn zesde bij mij traint, die jarenlang competiteur is geweest en hier natuurlijk met zijn ogen heeft kunnen stelen van zijn ‘ouwe’ coach maar die ik enkele jaren geleden mijn vertrouwen geschonken heb om zelf te coachen. Eerst op de kleine tornooien, later nationaal met mezelf als assistent en nu voor de eerste maal als mijn vervanger op dit niveau. Geloof mij, ik weet na 30 jaar trainerschap hoe moeilijk en zwaar coachen is en dat een coach een vertrouwenspersoon is zonder te veel moederkloek te zijn. Maar ik ben trots dat onze Brecht, want over hem gaat het, getoond heeft dat hij op 22-jarige leeftijd reeds klaar is voor het grotere werk. Natuurlijk zal hij nog veel bijleren maar weet dat hij na deze ganse voorbereiding in combinatie met zijn eigen katavoorbereiding, zijn examenvoorbereiding voor derde dan en zijn studies reeds een fantastisch team heeft.

Dus Brecht, Leen, Steven maar in de voorbereiding naar dit EK ook reeds Laura en Sven: een dikke proficiat. Alles gebeurt nog steeds in samenspraak met mij dus lukt het iets minder: I TAKE THE BLAME. Maar ik zie dat het goed gaat en terwijl er mij binnen de WIKF-familie andere taken gevraagd worden te doen, ben ik gerust dat de basis van KCAR verzekerd wordt.

Sensei