En toen??? Toen was het weer voorbij. De plaats waar het voor sommigen onder jullie allemaal begon in 2013, die opnieuw werd voorgesteld in 2016 in Nederland en waar we sedert het laatste WK in Curaçao 2017 naar toe leefden.

Het echte werk begon een jaar geleden, enerzijds op sportief maar anderzijds ook op logistiek vlak. In 2013 moest dit worden georganiseerd voor een 20-25 KCAR’ers met ouders. Nu voor meer dan 50, ofwel hoe hard werken voor luxeproblemen zorgt. Er waren 18 geselecteerden, 3 scheidsen, 2 timekeepers, 1 fotografe en een 25-tal supporters plus nog 6-7 nakomers. Uiteraard werd er week na week keihard gewerkt door de deelnemers onder leiding van de trainers.

Was het dit allemaal waard? ABSOLUUT!!!!

Dinsdag

De reis begon al een beetje als een hindernissenparcours. Iemand identiteitskaart thuis vergeten, platte band die moest worden hersteld, iemand van onze vrienden van Bilzen mocht niet door de douane, we hadden geen officiële passagierslijst ontvangen... Maar uiteindelijk geraakten we toch op een mooi uur in ons hotel waar de inchecktijd kon worden teruggebracht van 1 uur naar 10 minuten, dankzij de ervaring opgedaan in 2013. Iedereen verkende Crawley, had een gezellige avond en een goede nachtrust.

Woensdag

Velen maakten er een gezellig dagje London van maar om 17.00 uur was het zover en gingen we met de zwarte gordels en enkele bruine gordels naar de stage waaraan zo’n 75-80 karateka deelnamen.

Donderdag

Dit was zoals steeds de eerste zeer drukke dag. Van 10.00 tot 12.00 uur stage met maar liefst 125 deelnemers uit de hele wereld, waarvan heel wat KCAR’ers. Daarna voor de kampers/coaches registratie en nationale training, voor de scheidsen kata- en kumitemeeting, voor de coaches coachmeeting en voor mezelf van alles wat plus wereld- én Europees congres.

Vrijdag

Let the games begin... 

We begonnen zoals steeds met kata. In dit onderdeel hadden we 17 geselecteerden waarvan er maar liefst 10 op het podium stonden. Jammer genoeg vielen er 7 (Gies, Shiloh, Dina, Aleyna, Roar, Jari, Laura) langs, maar verschillenden van hen bereikten wel de finaleronde. Bij de U10 behaalde Milan Schevernels bij zijn eerste deelname knap brons. Bij de U12 legde Jestin Starinieri tijdens zijn eerste deelname beslag op de tweede plaats. Bij de U14 stond onze vaste waarde Jolie Fransen weer op het podium en behaalde mooi zilver. In dezelfde leeftijdsreeks bij de jongens hadden we twee podiumbeesten: Fabian Szeles behaalde zijn eerste katapodium zilver terwijl Argo De Saedeleir net achter hem eindigde met brons.

En bij de kadetten? Jawel, Daphne Kuipers behaalde zilver en bij de jongens was het Huib Fransen die brons in de wacht sleepte. Bij de junioren legde Sidney Van Herreweghe nipt de duimen voor de titel maar hij behaalde toch mooi zilver. Bij de senioren deed Brecht Evens mee. Omwille van een zware blessure had hij kumite en tanto laten varen, maar hij was toch blijven focussen op kata, samen met zijn voorbereiding voor 4e dan. Hij fungeerde tevens als KCAR-kumitetrainer, als nationale WIKF- kumitetrainer en als coach. Een voorbeeld voor velen in allerlei onderdelen en nu ook in het behalen van een zilveren medaille. En dan waren er nog de veteranen. Na een off-day in Curaçao en een off-periode in Portugal vanwege een zware blessure werd het derde keer goede keer voor Thierry Starinieri: net als zoon Jestin zilver.

Tanto dori: van de hemel naar de hel en terug. Daphne en Sidney wonnen twee partijen, maar daarna ontstond er grote opschudding. Ze zouden een verkeerde combinatie hebben gedaan. Na minuten discussie diskwalificatie, daarna reglement uitgeplozen en.... diskwalificatie ongedaan gemaakt en dan toch naar de finale. Deze wonnen ze glansrijk en zo werden ze het eerste gouden tanto-team in de geschiedenis van KCAR!

Zaterdag

Kumite kadetten: hier was het Huib Fransen die beslag legde op zijn tweede medaille. Zeer blij voor Huib die er verschillenden jaren net naast greep maar nu in twee disciplines een medaille wist te scoren. 

Kumite junioren: and the winner is.....Sidney Van Herreweghe! Sid domineerde zijn categorie, liet prachtige dingen zien en piekte naar ‘zijn’ moment. Het ‘voorlopige’ afscheid van de WIKF-kampioenschappen omwille van de studies die er aankomen, maar wat voor één. In drie disciplines op het podium: tweemaal goud en eenmaal zilver. 

Ook Sven S., Daphne, Fabian en Jari kwamen die dag nog in actie, maar kwamen net wat te kort, zowel in hun eigen reeks als in de open gewichtsklasse.

Zondag

Sid liet zijn rug kraken en vocht met een knieverband in de open categorie. De eerste ronde kwam hij goed door en won hij, maar de tweede partij eindigde in 0-0 en Sidney verloor op scheidsrechtersbeslissing. Samen met coach Brecht besliste hij toen al om geen risico meer te nemen met het oog op zijn examen en dus niet meer te herkansen.

Daphne vocht in twee teams, 14/15 jaar en 16/17 jaar, won als enige haar wedstrijd, maar dat was niet voldoende om het team aan winst te helpen. Ook Fabian en Argo vielen naast het podium met hun team 12/13-jarigen. Het meisjesteam 10/11 jaar daarentegen met Dina Ajouaou en Aleyna Yilmaz behaalde brons. In het team 12/13-jarige meisjes werd Jolie Fransen (die licht geblesseerd was) in de eerste partijen gespaard. In de match voor de derde plaats werd zij na een 1-1 stand ingezet als joker. Een goede zet want ze won met 10-0 en zorgde zo mee voor brons!

Zo beëindigde KCAR dit tornooi met 3 gouden, 8 zilveren en 6 bronzen medailles.

De rollercoaster is gestopt en dan is het weer tijd om even terug te kijken. Er zijn mensen die er niet bij waren, maar wel bedankt moeten worden. San om alle betalingen op te volgen voor het vervoer, het verblijf, de inkom, de deelname, enzovoort. Jenny Forrest van het Crowne Plaza Hotel met wie ik sinds oktober vorig jaar intens heb samengewerkt om onze groep te herbergen, in te checken en te zorgen voor onze bus met aanhangwagen. Carmen van busbedrijf De Wilg met wie ik sedert november goed samengewerkt heb. Walter Verbelen, onze buschauffeur, die een heel fijne kerel bleek te zijn. De ouders om dit voor hun kids te doen, om er een heel jaar voor hen te zijn en ze samen met de andere supporters weer naar grootse resultaten te schreeuwen. Timekeepers Sven en Eva waarover ik meerdere malen achter de schermen complimenten kreeg van zowel de organisatie als de scheidsen omdat ze hun job meer dan gewoon maar goed deden. Onze scheidsen Steven, Leen en Kevain die topwedstrijden in goede banen wisten te leiden en ook over hen kreeg ik welverdiende complimenten. Mijn sempais en assistent-trainers die mee de basis leggen voor de fundamenten die nodig zijn om beginnende karateka te transformeren tot de kampioenen en/of senior-dangraden die ze later worden. Momenteel zijn dit Steven, Leen, Brecht, Laura, Sven, Thierry, Eva, Sidney en Daphne, maar natuurlijk hadden zij ook hun voorgangers. Topfotografe Katuschka die me soms deed denken aan Michael Keaton in de film Multiplicity die zichzelf meerdere malen kloonde. Ik volgde de planning op de achtergrond en om te weten wanneer iemand van ons moest, zocht ik gewoon even naar Katuschka die altijd op de juiste plaats aanwezig bleek te zijn. Last but not least onze coach, kumitetrainer en nationaal WIKF-trainer Brecht die eenmaal ter plaatse quasi de volledige planning van mij overneemt voor, tijdens en na de wedstrijden en die dit jaarlijks beter en beter doet. Weet dat er buiten allerlei WhatsApp-groepjes ook een Brecht/Alain-groepje bestaat en ik dus mee in de stuurhut zit. 

Wat mezelf betreft: als lid van het WIKF Organising Committee verdwijnen België en KCAR tijdens de kampioenschappen officieel naar de achtergrond, maar weet dat ik van elk moment genoot dat jullie genoten, voor, tijdens en na de wedstrijden, voor, op en achter de tribunes, in de bus, in het hotel, in de bar, tijdens de party, enzovoort. Ik zag jullie van achter de tafel genieten maar zag ook de meeste kata’s, de meeste gevechten en natuurlijk het tanto-dori-feest.

Eindconclusie zoals steeds:

NEVER SATISFIED, ALWAYS PROUD

Sensei